Scott Ritter and the Russian «Path of Redemption» – part two: the resurrection of Crimea
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Θεμελής
*Ο Scott Ritter είναι πρώην αξιωματικός των υπηρεσιών πληροφοριών του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ, ο οποίος υπηρέτησε στην πρώην Σοβιετική Ένωση εφαρμόζοντας συνθήκες ελέγχου των όπλων· στον Περσικό Κόλπο, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Καταιγίδα της Ερήμου και στο Ιράκ, επιβλέποντας τον αφοπλισμό όπλων μαζικής καταστροφής. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι το Disarmament in the Time of Perestroika – Arms control and the end of the Soviet Union / Αφοπλισμός στην εποχή της Περεστρόϊκα – ο έλεγχος των όπλων και το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, εκδόσεις Clarity Press.
Η εσκεμμένη παραμέληση, ακολουθούμενη από αποκλεισμό και τώρα ο πόλεμος δ ε ν κατάφεραν να κάμψουν την αποφασιστικότητα των κατοίκων της χερσονήσου.
Καθώς η ρωσική στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Ουκρανίας πλησιάζει στον τρίτο χρόνο της, η εστίαση στη συνεχιζόμενη σύγκρουση επέτρεψε σε μιαν άλλη επέτειο να περάσει σχετικώς απαρατήρητη: έχουν περάσει περίπου δέκα χρόνια από τα βίαια γεγονότα στην πλατεία Μεϊντάν του Κιέβου, τα οποία έθεσαν σε κίνηση τις συνθήκες που προκάλεσαν την τρέχουσα σύγκρουση.
Κατά τη διάρκεια πέντε ημερών, από τις 18 έως τις 23 Φεβρουαρίου 2014, νεοναζιστές προβοκάτορες του κόμματος Σβόμποντα (Πανουκρανική Ένωση «Ελευθερία») και του Δεξιού Τομέα – ενός συνασπισμού ακροδεξιών ουκρανών εθνικιστών που ακολουθούν την πολιτική διδασκαλία του Στεπάν Μπαντέρα και της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών, επιδόθηκαν σε στοχευμένη βία εναντίον της κυβέρνησης του προέδρου Βίκτωρ Γιανουκόβιτς. Σκοπός τους ήταν να τον διώξουν από την εξουσία και να τον αντικαταστήσουν με μια νέα κυβέρνηση-μαριονέττα των ΗΠΑ. Το πέτυχαν: ο Γιανουκόβιτς διέφυγε στη Ρωσία στις 23 Φεβρουαρίου 2014.
Λίγο αργότερα, ο κυρίως ρωσόφωνος πληθυσμός της Κριμαίας ανέλαβε δράση για να διαχωρίσει τη θέση του από τη νέα ουκρανική εθνικιστική κυβέρνηση στο Κίεβο: Στις 16 Μαρτίου 2014, η Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας και η πόλη της Σεβαστούπολης -οι οποίες εκείνη την εποχή θεωρούνταν νομικά μέρος της Ουκρανίας-, διεξήγαγαν δημοψήφισμα για το αν θα ενταχθούν στη Ρωσία ή θα παραμείνουν μέρος της Ουκρανίας. Πάνω από το 97% των ψήφων ήταν υπέρ της ένταξης στη Ρωσία. Πέντε ημέρες αργότερα, στις 21 Μαρτίου, η Κριμαία έγινε επίσημα μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Λίγο αργότερα, η Ουκρανία κατασκεύασε ένα τσιμεντένιο φράγμα στο κανάλι της Βόρειας Κριμαίας, έναν αγωγό της σοβιετικής εποχής ο οποίος μετέφερε νερό από τον ποταμό Δνείπερο και παρείχε περίπου το 85% του νερού που χρειαζόταν η χερσόνησος. Με αυτό τον τρόπο, η Ουκρανία κατέστρεψε τη γεωργική βιομηχανία της Κριμαίας. Στη συνέχεια, τον Νοέμβριο του 2015, Ουκρανοί εθνικιστές ανατίναξαν πυλώνες που στήριζαν γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας από την Ουκρανία στην Κριμαία, προκαλώντας μπλακ άουτ στη χερσόνησο και την κήρυξη έκτακτης ανάγκης από την περιφερειακή κυβέρνηση.
Η ουκρανική επίθεση στο νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα της Κριμαίας ήταν απλώς μια επέκταση της έλλειψης σεβασμού προς τον πληθυσμό της Κριμαίας κατά τη διάρκεια των δύο και πλέον δεκαετιών που το Κίεβο κυβερνούσε τη χερσόνησο. Η τοπική οικονομία ήταν στάσιμη και οι φιλορώσοι ντόπιοι υποβλήθηκαν σε μια πολιτική πλήρους ουκρανοποίησης. Γενικά, το Ακαθάριστο Περιφερειακό Προϊόν (ΑΕΠ) της Κριμαίας ήταν πολύ χαμηλότερο από τον μέσο όρο της Ουκρανίας (43,6% λιγότερο το 2000 και 29,5% λιγότερο το 2013). Εν ολίγοις, η κυβέρνηση του Κιέβου δεν έκανε καμία ουσιαστική προσπάθεια να αναπτύξει την Κριμαία πολιτιστικά ή υποδομικά. Η χερσόνησος της Κριμαίας βρισκόταν σε κατάσταση αποσύνθεσης που προκάλεσαν οι ουκρανικές κυβερνήσεις.
Το φράγμα του καναλιού της Βόρειας Κριμαίας και η καταστροφή των γραμμών μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας ήταν απλώς η ριζοσπαστική έκφραση της αδιαφορίας που έδειξε το Κίεβο.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την επιστροφή της χερσονήσου στον ρωσικό έλεγχο, υπήρξε σταδιακή βελτίωση της οικονομίας της Κριμαίας. Η ρωσική κυβέρνηση ανέλαβε ένα πρόγραμμα ύψους 680 εκατομμυρίων δολαρίων για την ενίσχυση των προμηθειών νερού, το οποίο περιελάμβανε την επισκευή χρόνια παραμελημένων υποδομών, γεωτρήσεις, την προσθήκη αποθηκευτικής ικανότητας και την κατασκευή μονάδων αφαλάτωσης. Αν και η προσπάθεια αυτή δεν ήταν αρκετή για να σώσει μεγάλο μέρος της γεωργίας της Κριμαίας, εξασφάλισε τις βασικές ανάγκες του πληθυσμού. Η ρωσική κυβέρνηση κατασκεύασε επίσης την «Ενεργειακή Γέφυρα» της Κριμαίας, τοποθέτοντας αρκετά υποθαλάσσια ενεργειακά καλώδια μέσω του πορθμού του Κερτς, τα οποία ουσιαστικά αντιστάθμισαν την απώλεια ενέργειας που προκάλεσε η καταστροφή των ουκρανικών γραμμών ηλεκτροδότησης.
Αλλά το μεγαλύτερο σύμβολο της δέσμευσης της Ρωσίας προς τον λαό της Κριμαίας ήταν η κατασκευή μιας οδικής και σιδηροδρομικής γέφυρας μήκους 19 χιλιομέτρων, αξίας 3,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που συνδέει την περιοχή Κρασνοντάρ στη νότια Ρωσία με τη χερσόνησο της Κριμαίας. Η γέφυρα είναι η μεγαλύτερη σε μήκος στην Ευρώπη. Η κατασκευή της άρχισε το 2016 και άνοιξε για την κυκλοφορία των αυτοκινήτων σε λίγο περισσότερο από δύο χρόνια. Έχει γίνει σύμβολο υπερηφάνειας για τον ρωσικό λαό και την ηγεσία του- ο πρόεδρος Βλάντιμιρ Πούτιν διέσχισε προσωπικά τη γέφυρα κατά την επίσημη τελετή εγκαινίων της το 2018. Η σιδηροδρομική γραμμή άνοιξε για την επιβατική κυκλοφορία το 2019 και για την εμπορευματική κυκλοφορία το 2020. Η κατασκευή της Γέφυρας της Κριμαίας συνέπεσε με την κατασκευή του αυτοκινητοδρόμου Ταυρίδα, ενός δρόμου τεσσάρων λωρίδων μήκους 250 χλμ., αξίας 2,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που συνδέει τη Γέφυρα της Κριμαίας με τις πόλεις της Σεβαστούπολης και της Συμφερούπολης. Η κατασκευή του δρόμου άρχισε το 2017 και συνεχίζεται…
Από το 2014 έως το 2022, η Κριμαία είδε τον πληθυσμό της να αυξάνεται κατά περισσότερες από 200.000 (από 2,28 εκατομμύρια σε σχεδόν 2,5 εκατομμύρια), καθώς έφτασαν οικογένειες που αναγκάστηκαν να διαφύγουν από την ουκρανική καταπίεση και Ρώσοι που τραβήχτηκαν εκεί από τις επιχειρηματικές ευκαιρίες που προέκυψαν με την οικονομική αναζωογόνηση της Κριμαίας. Με την αύξηση του πληθυσμού ήρθαν και νέες επενδύσεις από τη ρωσική κυβέρνηση σε σχολεία, δρόμους, νοσοκομεία και σταθμούς παραγωγής ενέργειας. Ο τουρισμός άνθισε καθώς οι Ρώσοι συνέρρεαν στις παραλίες των ακτών της Κριμαίας. Ένα σύγχρονο αεροδρόμιο κατασκευάστηκε στη Συμφερούπολη για να βοηθήσει στη διαχείριση της ροής των επισκεπτών.
Η ζωή στην Κριμαία άρχισε να βελτιώνεται.
Και μετά ήρθε ο πόλεμος.
Η διαδρομή μέσω της γέφυρας της Κριμαίας είναι μια εμπειρία που προκαλεί δέος. Ερχόμενος τη νύχτα από τη νότια ρωσική περιοχή του Κρασνοντάρ, εντυπωσιάζεται κανείς από τα φώτα που πλαισιώνουν τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στη γέφυρα, μια φαινομενικά ατελείωτη γραμμή φωτισμού. Ωστόσο, μετά τις δίδυμες επιθέσεις στη γέφυρα από την ουκρανική κυβέρνηση (η πρώτη στις 8 Οκτωβρίου 2022, με βόμβα σε φορτηγό· η δεύτερη στις 17 Ιουλίου 2023, με μη επανδρωμένα θαλάσσια σκάφη), η διέλευση εμπεριέχει πλέον ένα στοιχείο κινδύνου που εκδηλώνεται με τις αυξημένες διαδικασίες ασφαλείας που έχουν τεθεί σε εφαρμογή: φορτηγίδες και δίχτυα που εμποδίζουν την πρόσβαση από τη θάλασσα και εκτεταμένοι φυσικοί έλεγχοι των οχημάτων που μπαίνουν στη γέφυρα.
Γνώριζα για τις επιθέσεις εναντίον της γέφυρας της Κριμαίας όταν την διέσχισα τη νύχτα της 14ης Ιανουαρίου και καθώς τη διασχίζαμε είδα τα σημεία των δύο επιθέσεων, που είχαν ρίξει ένα τμήμα του αυτοκινητοδρόμου κάθε φορά, ενώ προβολείς σάρωναν τον ουρανό για επισημάνουν πιθανή ένδειξη επίθεσης από τους βρετανικής κατασκευής πυραύλους Storm Shadow του Κιέβου. Οφείλω να ομολογήσω ότι αναστέναξα ανακουφισμένος μόλις περάσαμε στο έδαφος της Κριμαίας, όπου θα γνώριζα για πρώτη φορά την καθημερινή πραγματικότητα των κατοίκων της, που βλέπουν τη γέφυρα ως σανίδα σωτηρίας τους.
Βγαίνοντας από τη γέφυρα, μπήκαμε στην εθνική οδό Ταυρίδας όπου, μετά από μικρή διαδρομή, εμφανίστηκαι στον ορίζοντα η πόλη της Θεοδoσίας (Феодосия). Έχει μια πλούσια ιστορία που εκτείνεται πάνω από δύο χιλιετίες, κατά τη διάρκεια των οποίων υπήρξε αρχαία ελληνική αποικία, εμπορικό λιμάνι της Γένοβας, οθωμανικό φρούριο και μέρος της ρωσικής αυτοκρατορίας. Τώρα, η Θεοδοσία είναι ένας από τους πρωταρχικούς προορισμούς για τους Ρώσους τουρίστες και η ακτή της είναι γεμάτη ξενοδοχεία και εστιατόρια. Όπως και το μεγαλύτερο μέρος της Κριμαίας, η Θεοδοσία φέρει τα σημάδια της πολυετούς εγκατάλειψης από τις ουκρανικές αρχές – ετοιμόρροπα κτίρια, εγκαταλελειμμένες κατασκευές ζωγραφισμένες με γκράφιτι και δρόμοι που χρειάζονται επισκευή. Ωστόσο, πρόκειται για μια ζωντανή πόλη και οι κάτοικοι συνεχίζουν την καθημερινότητά τους.
Η Θεοδοσία δεν ξέφυγε από τον πόλεμο. Στις 26 Δεκεμβρίου 2023, η ουκρανική πολεμική αεροπορία εκτόξευσε αρκετούς πυραύλους κρουζ Storm Shadow εναντίον της, μερικοί από τους οποίους διαπέρασαν τη ρωσική αεράμυνα, χτυπώντας το Νοβοτσερκάσκ, ένα μεγάλο αποβατικό πλοίο, και φωτίζοντας τον νυχτερινό ουρανό με μια δραματική πύρινη σφαίρα. Και όποιος οδηγεί μέσα και γύρω από τη Θοεδοσία δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει την παρουσία της ρωσικής άμυνας.
Αυτή η πραγματικότητα αγγίζει τις ζωές όλων όσων ζουν εκεί. Οδηγώντας βορειοανατολικά από τη Θεοδοσία, κατά μήκος της ακτής της Μαύρης Θάλασσας, φτάνει κανείς στο μικροσκοπικό χωριό Μπατάλνογιε. Εδώ γεννήθηκε ο οικοδεσπότης μου, ο Αλεξάντρ Ζυριάνωφ, γενικός διευθυντής της εταιρείας ανάπτυξης της περιφέρειας του Νοβοσιμπίρσκ. Η οικογένεια του Αλεξάντρ εγκατέλειψε το Μπατάλνογιε το 2007, μετά από ένα νέο κύμα ουκρανικής εθνικιστικής καταπίεσης που προκάλεσε η λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» του 2004-2005, η οποία είδε τον Βίκτωρα Γιούστσενκο να γίνεται πρόεδρος της Ουκρανίας. Όταν ο Αλεξάντρ επέστρεψε στο Μπατάλνογε το 2014, μετά την επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία, δεν ήξερε τι θα έβρισκε – το σπίτι της οικογένειάς του είχε εγκαταλειφθεί. Αντί για ερείπια, ωστόσο, βρήκε ένα κτίριο βαμμένο σε άψογο λευκό χρώμα, με το περιεχόμενό του να διατηρείται άθικτο. Οι γείτονες του Αλεξάντερ, μια οικογένεια Τατάρων της Κριμαίας -η μητριάρχης της οποίας, η Φατίμα, τον είχε βοηθήσει να μεγαλώσει όταν ήταν παιδί-, είχε βάλει σκοπό κάθε χρόνο να βάφει το σπίτι εν αναμονή της ε π ι σ τ ρ ο φ ή ς των νόμιμων ιδιοκτητών του.
Ο δεσμός αγάπης μεταξύ της οικογένειας του Αλεξάντρ και εκείνη της Φατίμα ήταν εμφανής σε όποιον ήταν μάρτυρας, όπως εγώ, της επανένωσής των. Η Φατίμα, ο σύζυγός της και οι δύο γιοι της ήταν ευγενικοί οικοδεσπότες, στρώνοντας ένα τραπέζι τυπικό της ταταρικής φιλοξενίας. Η ζωή δεν ήταν εύκολη για τη Φατίμα και την οικογένειά της – ζούσαν από τη γη και ο πόλεμος είχε περιορίσει τη ζήτηση για το γάλα που έβγαζε η Φατίμα από τις αγελάδες της και τα λαχανικά που καλλιεργούσε στον κήπο της. Οι γιοι της μπόρεσαν να βρουν δουλειά βοηθώντας στην κατασκευή του αυτοκινητόδρομου Ταυρίδα, αλλά η κατασκευή είχε προχωρήσει πιο κοντά στη Συμφερούπολη, καθιστώντας τη μετακίνηση απαγορευτική.
Είχαν νιώσει το σπίτι τους να τρέμει όταν ουκρανικοί πύραυλοι έπληξαν το Νοβοτσερκάσκ και οι νύχτες τους διακόπτονταν συχνά από τους ήχους ουκρανικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών που πετούσαν από πάνω τους και την εκτόξευση ρωσικών πυραύλων αεράμυνας σε απάντηση. Επρόκειτο για μια σκληρή ζωή, που έγινε ακόμη πιο δύσκολη από την παραμέληση που έζησε το χωριό κατά την περίοδο της ουκρανικής κυριαρχίας.
Από τότε που ανέλαβαν οι Ρώσοι, οι βελτιώσεις ήταν σταδιακές: ένα νέο σχολείο και κάποια οδικά έργα. Αλλά όταν είχα επισκεφθεί τη Φατίμα, τον Μάιο του περασμένου έτους, δεν είχαν φυσικό αέριο, δεν είχαν αποχέτευση και το νερό τους προερχόταν από την πρωτοβουλία των χωρικών, οι οποίοι έσκαψαν το δικό τους πηγάδι – παρά την ύπαρξη γραμμής ύδρευσης στα όρια του χωριού. Τώρα, τον Ιανουάριο του 2024, το Μπατάλνογιε είχε συνδεθεί με τη γραμμή ύδρευσης, είχε εγκατασταθεί η υποδομή για την παροχή φυσικού αερίου στα σπίτια του χωριού, αλλά ακόμα δεν υπήρχαν γραμμές αποχέτευσης.
Υπάρχουν εκατοντάδες Μπατάλνογε σε όλη την Κριμαία – μικρά χωριά και πόλεις που δεν έχουν την προτεραιότητα των μεγάλων πόλεων όσον αφορά την επισκευή και την ανάπτυξη των υποδομών. Αλλά δεν έχουν ξεχαστεί – το έργο στο Μπατάλνογε αποτελεί απόδειξη αυτού. Απλώς η ανάπτυξη χρειάζεται χρόνο, ειδικά όταν προσπαθείς να αναιρέσεις χρόνια ουκρανικής αμέλειας και τις συνεχιζόμενες συνέπειες της παρούσας σύγκρουσης. Αυτό ήταν ένα από τα πολλά σημεία που μου ανέφερε ο επικεφαλής της Δημοκρατίας της Κριμαίας Σεργκέϊ Αξιόνωφ κατά τη διάρκεια της συνάντησής μας στις 15 Ιανουαρίου 2024.
Ο Σεργκέϊ Αξιόνωφ, ο οποίος υπήρξε αγκάθι για τις ουκρανικές αρχές κατά τη διάρκεια της 22χρονης κυριαρχίας της Ουκρανίας στη χερσόνησο της Κριμαίας, είναι ένας άνθρωπος με αποστολή. Το να πει κανείς ότι η Κριμαία είναι το πάθος του θα ήταν υποτιμητικό – η Κριμαία είναι η ζωή του. Ακόμη και πριν τον επιλέξει ο Πούτιν για να υπηρετήσει ως επικεφαλής της Δημοκρατίας της Κριμαίας, ο Αξιόνωφ εργάστηκε σκληρά για να προστατεύσει τον ρωσικό χαρακτήρα της Κριμαίας, ε μ π ο δ ί ζ ο ν τ α ς τους Ουκρανούς εθνικιστές να διαγράψουν την ιστορία, τον πολιτισμό, τη γλώσσα και τη θρησκεία.
Σήμερα, με την επιστροφή της Κριμαίας στη Ρωσία, ο Αξιόνωφ έχει στρέψει την προσοχή του στο έργο της βελτίωσης της ζωής των πολιτών της – Ρώσων, Τατάρων και Ουκρανών. Το να αναιρέσει δύο δεκαετίες παραμέλησης είναι μια δύσκολη αποστολή. Το να το κάνεις αυτό κάτω από μια πραγματική οικονομική πολιορκία που επιβλήθηκε από την Ουκρανία και τη Δύση μετά το 2014 αγγίζει τα όρια του αδύνατου. Όμως ο Αξιόνωφ ασχολείται με το αδύνατο, ένα έργο που γίνεται κάπως πιο υποφερτό δεδομένης της υ ψ η λ ή ς προτεραιότητας που έχει θέσει η ρωσική κυβέρνηση στην α π ο κ α τ ά σ τ α σ η της Κριμαίας στη δικαιωματική της θέση ως το κ ό σ μ η μ α της Μαύρης Θάλασσας. Ο Αξιόνωφ ήταν περήφανος -και δικαίως-, για όλα όσα είχε καταφέρει. Πριν τελειώσει η συνάντησή μας, απηύθυνε πρόσκληση σε μια ομάδα Αμερικανών να έρθουν στην Κριμαία, με όλα τα έξοδα πληρωμένα, για να δουν με τα μάτια τους το θ α ύ μ α που ο ίδιος και η ρωσική κυβέρνηση είχαν δημιουργήσει.
Η Ρωσία βρίσκεται σε πόλεμο με την Ουκρανία και τη συλλογική Δύση και η Κριμαία βρέθηκε στην πρώτη γραμμή αυτής της σύγκρουσης. Καθώς ο Αλεξάντρ και εγώ οδηγούσαμε έξω από την Κριμαία, βόρεια προς τη Χερσώνα και τα Νέα Εδάφη (μια συλλογική ονομασία που χρησιμοποιείται στη Ρωσία για να δηλώσει τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ και τις περιοχές της Χερσώνας και της Ζαπορόζιε αφού έγιναν επίσημα μέρος της Ρωσίας), μου έκανε εντύπωση η πραγματικότητα αυτής της σύγκρουσης, που εκδηλωνόταν με τη μορφή ρωσικών στρατιωτικών οχημάτων που συνωστίζονταν στον αυτοκινητόδρομο και προς τις δύο κατευθύνσεις. Ο ίδιος ο αυτοκινητόδρομος ήταν ένα χάος. Το 2022, ήταν φρεσκοασφαλτοστρωμένος. Αλλά στα δύο χρόνια που πέρασαν από τότε που η Ρωσία ξεκίνησε τη στρατιωτική επιχείρηση, η βαριά στρατιωτική κυκλοφορία είχε καταβάλει το τίμημά της, ο δρόμος λύγισε κάτω από το βάρος των φορτηγών, των αρμάτων μάχης, των πυροβόλων και των τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης που τον διέσχιζαν.
Διασχίσαμε τη βόρεια διώρυγα της Κριμαίας, το κανάλι της οποίας γέμισε με νερό μετά την ανατίναξη από τον ρωσικό στρατό του φράγματος που είχε κατασκευάσει η Ουκρανία με ρητό σκοπό να πνίξει τον λαό της Κριμαίας και την οικονομία της. Τώρα, το υγρό που συντηρεί τη ζωή ρέει ελεύθερα. Η Κριμαία ξαναζωντανεύει. Σταματήσαμε στα σύνορα μεταξύ της Κριμαίας και της Χερσώνας για να βεβαιωθούμε ότι ο ατομικός μας εξοπλισμός προστασίας (αλεξίσφαιρα γιλέκα και κράνη) ταιριάζει σωστά και είναι άμεσα διαθέσιμος. Επρόκειτο να εισέλθουμε σε μια ενεργή εμπόλεμη ζώνη και έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα.
Αλλά ακόμη κι όταν ο Αλεξάντρ διόρθωνε τα λουριά του αλεξίσφαιρου γιλέκου μου, το μυαλό μου επέστρεφε στην Κριμαία και στην προσφορά που είχε κάνει ο Σεργκέϊ Αξιόνωφ. Σκέφτηκα τη Φατίμα, την οικογένειά της και τους πολίτες του Μπατάλνογιε. Σκέφτηκα τους άνδρες και τις γυναίκες που συνάντησα στους δρόμους της Θεοδόσια, της Σεβαστούπολης και της Συμφερούπολης, τόσο τον περασμένο Μάιο όσο και τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους. Σκέφτηκα την υπερηφάνεια στα μάτια του Σεργκέι, μια υπερηφάνεια που μοιράζονταν όλοι όσοι συνάντησα.
Η Κριμαία είναι το σπίτι τους. Η Κριμαία είναι ρωσική. Η Κριμαία είναι ταταρική. Η Κριμαία ε ί ν α ι.
Και ήταν σημαντικό για όλους αυτούς τους ανθρώπους να βεβαιωθούν ότι ο υπόλοιπος κόσμος γνώριζε και κατανοούσε αυτό το γεγονός, αυτή την πραγματικότητα.
Το ρωσικό «Μονοπάτι της Λύτρωσης» μέσω της Κριμαίας μπορεί να έχει κάποιες λακκούβες, αλλά παρ’ όλα αυτά υπάρχει. Ο λαός της Κριμαίας έχει λυτρωθεί από την αμαρτία περισσοτέρων από δύο δεκαετιών ουκρανικής κακοδιοίκησης και από τις περαιτέρω αμαρτίες από την πλευρά της συλλογικής Δύσης και των ουκρανών εθνικιστών στην προσπάθειά τους να καταστείλουν βίαια την επιθυμία της πλειοψηφίας του λαού της Κριμαίας να ζήσει ως μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να επωφεληθώ από την ευγενική προσφορά του Σεργκέι Αξιόνωφ – η πραγματικότητα των δυτικών κυρώσεων έχει ψυχρή επίδραση σε πρωτοβουλίες αυτού του είδους. Όμως δεν θα αποφύγω ποτέ την ιδιότητά μου ως αυτόπτη μάρτυρα της σημερινής πραγματικότητας της Κριμαίας: θα πω την αλήθεια για όσα βίωσα κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μου στην αξιοσημείωτη αυτή γη. Η Φατίμα και όλοι οι άνθρωποι που συνάντησα στην Κριμαία δεν αξίζουν τίποτα λιγότερο.
Σημείωση: Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην ιστοσελίδα RT, στις 18 Φεβρουαρίου 2024. Αποτελεί μέρος μιας σειράς τριών τμημάτων. Αναδημοσιεύεται εδώ επειδή η λογοκρισία που αναλαμβάνουν διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες έχει περιορίσει το κοινό για ένα τόσο εκτεταμένο και σημαντικό θέμα.
ACTIVE VOLCANO / ΕΝΕΡΓΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ 