Κριτική παρουσίαση μιας τριλογίας βιβλίων του Αντρέι Μαρτυάνωφ
Ο Αντρέι Μαρτυάνωφ είναι sui generis / μία κατηγορία μόνος του. Ο αναμφισβήτητος σούπερσταρ στον τομέα του: στρατιωτικός/ναυτικός αναλυτής των σχέσεων Ρωσίας – Ηνωμένων Πολιτειών. Γεννήθηκε το 1967 στο Μπακού, τη σημερινή πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν και υπήρξε αξιωματικός του ναυτικού της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι το 1990. Μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτειές στη μέση της δεκαετίας του 1990 και είναι τώρα διευθυντής εργαστηριου σε μιαν αεροδιαστημική εταιρεία. Γράφει στην Αγγλική για ένα παγκόσμιο κοινό και διαπρέπει πάντα στο ιστολόγιό του: Reminiscence of the Future / Ανάμνηση του Μέλλοντος, το οποίο δέχεται ανελέητες επιθέσεις από τους Νεοσυντηρητικούς των ΗΠΑ, για όσες αλήθειες γράφει για την καταρρέουσα αυτοκρατορία τους.
Απο το 2018 μέχρι το τρέχον 2021 κυκλοφόρησαν τρία βιβλία του τα οποία μπορούν να διαβαστούν αυτόνομα αλλά και συνδεδεμένα ως τριλογία για την παρακμή και την κατάρρευση της αμερικανικής αυτοκρατορίας.
2018. Χάνοντας τη στρατιωτική υπεροχή – η μυωπία του αμερικανικού στρατηγικού σχεδιασμού
2019. Η (πραγματική) επανάσταση στις στρατιωτικές υποθέσεις
2021. Διάλυση – Δείκτες της επερχόμενης αμερικανικής κατάρρευσης
Τα βιβλία αυτά είναι αμετάφραστα στην ελληνική. Πρέπει να μεταφραστούν και να κυκλοφορήσουν το γρηγορότερο ‒ υπάρχουν πολλοί που επίσης παραλληρούν ναρκισσιστικα στο προτεκτοράτο με τη διπλή ονομασία –Greece / Γραικία και Hellas / Ελλλάς, το πρώτο είναι το επίσημο όνομα της χώρας, το καταχωρισμένο στον ΟΗΕ, γι αυτό και η διεύθυνσή της στον Παγκόσμιο Ιστό είναι gr και ό χ ι he, το δεύτερο είναι δοσμένο με το διαβόητο νταηλίκι των Νεογραικύλων “Έτσι μου γουστάρει!”–, της καταρρέουσας αυτοκρατορίας.
Το μήνυμα που εκτείνεται σαν αψίδα πάνω απ’ αυτά τα τρία βιβλία είναι το εξής:
Λαέ των Ηνωμένων Πολιτειών, οι κυβερνώσες τη χώρα ελίτ σού λένε ψέματα ‒ακριβώς όπως η ορχήστρα δωματίου του Τιτανικού έπαιζε μουσική, ενώ το υποτειθέμενα «αβύθιστο» υπερωκεάνειο β υ θ ι ζ ό τ α ν.
ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ
Η μυωπία του αμερικανικού στρατηγικού σχεδιασμού
Η κριτική που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην περίφημη ιστοσελίδα The Unz review – An alternative media selection
Μια συλλογή από ενδιαφέρουσες, σημαντικές και επίμαχες προοπτικές που αποκλείονται, σε μεγάλον βαθμό, από τα Media του αμερικανικού κατεστημένου. Την υπογράφει ο Saker, το Γεράκι της Ευρασίας, που διευθύνει και την ανάλογη ιστοσελίδα.
Είναι τέτοια η λύσσα του αμερικανικού κατεστημένου εναντίον των συγκεκριμένων ιστοσελίδων, ώστε το Facebook δεν επιτρέπει όχι μόνο δημοσίευση κειμένων των, αλλά ούτε και την προώθηση του συνδέσμου των μέσω του Messenger.
Μετάφραση από την Αγγλική
Κωνσταντίνος Θεμελής
* * * * *
Το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν μια βαθειά κρίση, τη χειρίστη στην ιστορία τους, είναι παοαδεκτό από τους περισσότερους παρατηρητές, εκτός, ίσως, από τους πιο παραληρηματικούς. Οι πλείστοι Αμερικανοί το ξέρουν σίγουρα αυτό. Στην πραγματικότητα, εάν υπάρχει ένα πράγμα πάνω στο οποίο αμφότεροι, εκείνοι που υποστήριξαν τον Τραμπ κι εκείνοι που τον μισούν με πάθος, μπορούν να συμφωνήσουν είναι ότι η εκλογή του είναι μια καθαρή απόδειξη μιας βαθειάς κρίσης. (Θα ισχυριζόμουν ότι και η εκλογή του Ομπάμα είχε, ως μια από τις κύριες αιτίες της, την ίδια συστημική κρίση.) Όταν μιλούν γι’ αυτήν την κρίση, οι περισσότεροι άνθρωποι αναφέρουν την Αποβιομηχανοποίηση, την πτώση του πραγματικού εισοδήματος, την έλλειψη καλοπληρωμένων δουλειών, τη φροντίδα της Υγείας, το Έγκλημα, τη Μετανάστευση, τή Μόλυνση, την Παίδευση και μυριάδες άλλους συνεισφέροντες παράγοντες. Αλλά απ’ όλες τις όψεις του «Αμερικανικού ονείρου», η πιο ανθεκτική υπήρξε ο μ ύ θ ος του στρατού των ΗΠΑ σαν «η κάλιστη πολεμική δύναμη στην Ιστορία». Σ’ αυτό το καινούργιο βιβλίο, ο Αντρέι Μαρτυάνωφ όχι μόνο καταρρίπτει ολοκληρωτικά αυτόν τον μύθο, αλλά εξηγεί βήμα-βήμα τον τρόπο δημιουργίας του και γιατί καταρρέει τώρα. Αυτό δεν είναι μικρό κατόρθωμα, ιδιαίτερα σε ένα σχετικώς μικρό βιβλίο (225 σελίδες), το οποίο είναι πολύ καλά γραμμένο και προσβάσιμο σε καθέναν, όχι μόνο σε ειδικούς των στρατιωτικών υποθέσεων.
Ο Μαρτυάνωφ κάνει μια συστηματική και βήμα-βήμα προσέγγιση: πρώτα ορίζει τί σημαίνει ο όρος «στρατιωτική ισχύς»· έπειτα εξηγεί από πού ήρθε ο μύθος της στρατιωτικής υπεροχής των ΗΠΑ και με ποιον τρόπο το ξαναγράψιμο, από τους Αμερικανούς, της ιστορίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κατέληξε σε μια πλήρη παρεξήγηση, ιδιαίτερα στα ανώτατα πολιτικά επιπεδα, της φύσης των συγχρόνων πολεμικών επιχειρήσεων. Έπειτα συζητά τον ρόλο που η ιδεολογία και ο Ψυχρός Πόλεμος έπαιξε στην περαιτέρω όξυνση της αποσύναψης των Αμερικανών ηγετών από την Πραγματικότητα. Και τέλος δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ένας συνδυασμός παραληρηματικού ναρκισσισμού και αναμφισβήτητης διαφθοράς κατέληξε σε έναν αμερικανικό στρατό ικανό να σπαταλά ασύλληπτα χρηματικά ποσά για «Άμυνα» ενώ, ταυτοχρόνως, καταλήγει σε μια δύναμη πραγματικά ανίκανη να κερδίσει έναν πόλεμο ενάντια σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από κάποιον ασθενή και ανυπεράσπιστο εχθρό.
Αυτό δεν θέλει να πει ότι ο στρατός των ΗΠΑ δεν έχει πολεμήσει σε πολλούς πολέμους κι έχει νικήσει. Πολέμησε, αλλά σύμφωνα με τα λόγια του Μαρτυάνωφ
Σίγουρα, όταν η Αμερική πολέμησε εναντίον ενός τριτοκλασάτου αντιπάλου, ήταν πιθανό να έριχνε θάνατο από τους ουρανούς κι έπειτα να κυλούσε πάνω από τις δυνάμεις της, εάν είχαν μείνει μέχρι τότε, με πολύ λίγη δυσκολία και απώλειες. Αυτό θα λειτουργήσει και στο μέλλον εναντίον τέτοιου τύπου αντιπάλων – αναλόγων σε μέγεθος και ελαφρότητα με τον ιρακινό στρατό γύρω στο 2003. Αλλά το δόγμα του Ledeen (σ.τ.μ.: το «δόγμα» του νεοσυντηρητικού ιστορικού Michael Ledeen είναι το εξής : «Περίπου κάθε δέκα χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζεται ν’ αρπάζουν μια μικρή και άθλια χώρα και να τη συντρίβουν στον τοίχο, για να δείξουν στον Κόσμο ότι εννοούμε bussiness.») έχει ένα μείζον ελάττωμα: ένας ενήλικας δεν μπορεί να συνεχίζει να περιφέρεται σταθερά στην αμμοδόχο πολεμώντας παιδιά και να προσποιείται ότι είναι καλός στο να πολεμάει ενήλικες.
Το κύριο πρόβλημα για τις ΗΠΑ σήμερα είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν πολύ λίγοι απο εκείνους τους τριτοκλασάτους αντιπάλους που έχουν απομείνει και ότι εκείνοι τους οποίους αυτές προσπαθούν να υποτάξουν τώρα είναι είτε σχεδόν ισότιμοι ή και εντελώς ισότιμοι αντίπαλοι.
Ο Μαρτυάνωφ καταλογίζει συγκεκριμένα τους παράγοντες που κάνουν αυτό το είδος αντιπάλου τόσο διαφορετικό από εκείνο που οι ΗΠΑ πολέμησαν στο παρελθόν:
- Οι σύγχρονοι αντίπαλοι έχουν ικανότητες διοίκησης, ελέγχου, επικοινωνιών, μυστικών υπηρεσιών, παρακολούθησης και αναγνώρισηςίσες ή καλύτερες από εκείνες των ΗΠΑ.
- Οι σύγχρονοι αντίπαλοι έχουν ικανότητες ηλεκτρονικών πολεμικών επιχειρήσεων ίσες ή καλύτερες από εκείνες των ΗΠΑ.
- Οι σύγχρονοι αντίπαλοι έχουν οπλικά συστήματα ίσα ή καλύτερα από εκείνα των ΗΠΑ.
- Οι σύγχρονοι αντίπαλοι έχουν αεράμυνα που περιορίζει δραστικά την αποτελεσματικότητα της αεροπορικής ισχύος των ΗΠΑ.
- Οι σύγχρονοι αντιπαλοι έχουν μεγάλου βεληνεκούς υποηχητικούς και υπερηχητικούς πυραύλους, που αποτελούν τεράστια απειλή για τον ναυτικό, τις βάσεις, τις περιοχές στάθμευσης, ακόμα και για ολόκληρη την αμερικανική ενδοχώρα.
Στο βιβλίο, όλ’ αυτά τα ζητήματα τεκμηριώνονται με πολυάριθμα και συγκεκριμένα παραδείγματα, τα οποία δεν επαναλαμβάνω εδώ για χάρη συντομίας.
Θα μπορούσε να συγχωρεθεί όποιος δεν είναι ενήμερος για οποιοδήποτε απ’ αυτά τα γεγονότα, τουλάχιστον εάν κάποιος αναλογιστεί το είδος της ανοησίας που γράφεται στα Media των ΗΠΑ ή, για το συγκεκριμένο θέμα, από τους «ειδικούς» (ένα άλλο ενδιαφέρον θέμα που ο Μαρτυάνωφ συζητά με σχετική λεπτομέρεια). Ωστόσο, μπορεί κάποιος να ζει σε έναν φανταστικό κόσμο μόνο όσο η πραγματικότητα δεν συντρίβεται ‒ είτε με τη μορφή εγκληματικά υπερτιμημένων και άχρηστων οπλικών συστημάτων, είτε με τη μορφή οδυνηρών στρατιωτικών ηττών. Η τρέχουσα υστερία για τη Ρωσία, σαν να πρόκειται για το Κακό Μόρντορ (σ.τ.μ.: το βασίλειο και η βάση του κακού Σώρον στο Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Τόλκιεν), που είναι ο φταίχτης για κάθε τι κακό (πραγματικό ή φανταστικό), που συμβαίνει στις ΗΠΑ, οφείλεται, κυρίως, στο γεγονός ότι η Ρωσία, σε πλήρη αντίθεση με όλες τις απόψεις των «ειδικών», όχι μόνο δεν συντρίβεται ή μετατρέπεται σε «πρατήριο καυσίμων μασκαρεμένο σε χώρα», με την οικονομία της «στα τάρταρα», αλλά πέτυχε να αναπτύξει έναν στρατό, από ένα μικρό κλάσμα του στρατιωτικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ, του οποίου οι ένοπλες δυνάμεις είναι, στην πραγματικότητα, μακράν πιο ικανές από τις αμερικανικές.
Συνειδητοποιώ ότι αυτή η τελευταία δήλωση είναι κυριολεκτικά «αδιανόητη» για πολλούς Αμερικανούς και ισχυρίζομαι ότι ακριβώς το γεγονός ότι είναι τόσο κυριολεκτικά αδιανοητη συνέβαλε, σε μεγάλον βαθμό, στο να γίνει αυτό δυνατό εξ αρχής: όταν είσαι τόσο φτηνιάρικα σίγουρος ότι από κάποιο είδος θαύματος της Ιστορίας ή θελήματος Θεού ή Εκδήλωσης του Πεπρωμένου ή οποιουδήποτε άλλου υπερφυσικού λόγου ότι είσαι εγγενώς και εξ ορισμού ανώτερος και γενικώς «καλύτερος» από κάθε άλλον, θέτεις τον εαυτό σου σε μεγάλον κίνδυνο να ηττηθείς. Αυτό αληθεύει τόσο για το Ισραήλ, όσο είναι και για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι κατά τη διάρκεια της ιστορίας της Δύσης αυτή η «συντριβή της πραγματικότητας» πάνω στον άνετο κόσμο της ναρκισσιστικής αυταπάτης είχε συχνά τη μορφή ενός Ρώσου στρατιώτη, που νίκησε την υποθετικά πολύ ανώτερη, κυρίαρχη φυλή της εποχής (από τους Σταυροφόρους μέχρι τους Ναζί). Εξ ου και η απέχθεια που είχαν πάντα οι δυτικές κυρίαρχες ελίτ για κάθε τι ρωσικό.
Σ’ αυτό το βιβλίο ο Μαρτυάνωφ εξηγεί γιατί, παρά την απολύτως καταστροφική δεκαετία του 1990, οι Ρώσοι πέτυχαν να αναπτύξουν μια σύγχρονη και εξαιρετικά ικανή πολεμική δύναμη σε χρόνο-ρεκόρ. Υπάρχουν δύο κύριοι λόγοι γι’ αυτό: πρώτον, σε αντίθεση με τα αντίστοιχα αμερικανικά όπλα, τα ρωσικά όπλα είναι σχεδιασμένα για να σκοτώνουν, όχι για να βγάζουν χρήματα και δεύτερον, οι Ρώσοι κατανοούν τις πολειμκές επιχειρήσεις επειδή κατανοούν τί είναι πραγματικά ο πόλεμος. Αυτό το τελευταίο επιχείρημα ενδέχεται να φαίνεται κυκλικό, αλλά δεν είναι: όλοι οι Ρώσοι έχουν πλήρη επίγνωση του τι πραγματικά σημαίνει πόλεμος και, κυρίως, είναι πραγματικά πρόθυμοι να κάνουν προσωπικές θυσίες για να αποφύγουν ή, τουλάχιστον, να κερδίσουν πολέμους. Αντιθέτως, οι Αμερικανοί δεν έχουν καμία εμπειρία πραγματικών πολεμικών επιχειρήσεων (δηλαδή πολεμικών επιχειρήσεων για την υπεράσπιση της ίδιας της χώρας των, της οικογένειας και των φίλων των) ‒ καθόλου. Για τους Αμερικανούς, πολεμικές επιχειρήσεις είναι να σκοτώνεις τον άλλον στη χώρα του ‒κατά προτίμηση από μακριά ή από ψηλά‒, ενώ παράλληλα κερδίζεις ένα σωρό λεφτά. Για τους Ρώσους, πολεμικές επιχειρήσεις είναι απλώς η επιβίωση με κάθε κόστος. Η διαφορά δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη.
Η διαφορά στην απόκτηση οπλικών συστημάτων είναι επίσης απλή: δεδομένου ότι οι πόλεμοι των ΗΠΑ δεν έθεσαν ποτέ σε πραγματικόν κίνδυνο τον λαό τους, οι συνέπειες της ανάπτυξης οπλικών συστημάτων με χαμηλή απόδοση δεν ήταν ποτέ καταστροφικές. Τα κέρδη, ωστόσο, ήταν τεράστια. Εξ ου και το είδος των εγκληματικά υπερτιμημένων και άχρηστων οπλικών συστημάτων όπως τα F-35, τα Πλοία Παράκτιας Μάχης ή, φυσικά, τα φανταστικά ακριβά και όχι λιγότερο φανταστικά ευάλωτα αεροπλανοφόρα. Οι Ρώσοι σχεδιαστές δυνάμεων είχαν πολύ διαφορετικές προτεραιότητες: όχι μόνο είχαν συνειδητοποιήσει πλήρως ότι η αποτυχία παραγωγής ενός οπλικού συστήματος με άριστες επιδόσεις θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή και την κατοχή της χώρας τους (για να μην αναφέρουμε τις οικογένειές τους και τους ίδιους ‒ είτε να σκλαβωθούν είτε να σκοτωθούν), αλλά συνειδητοποίησαν επίσης ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να συναγωνιστούν το Πεντάγωνο όσον αφορά τις δαπάνες. Αυτό που έκαναν λοιπόν ήταν να σχεδιάσουν συγκριτικά πολύ φθηνότερα οπλικά συστήματα, τα οποία θα μπορούσαν να καταστρέψουν ή να καταστήσουν άχρηστη την παραγωγή του αμερικανικού στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Έτσι οι ρωσικοί πύραυλοι κατέστησαν ολόκληρο το αμερικανικό πρόγραμμα ABM και το ναυτικό των αεροπλανοφόρων του σχεδόν απαρχαιωμένο, ενώ η ρωσική αεράμυνα μετέτρεψε τα υποτιθέμενα «αόρατα» αμερικανικά αεροσκάφη σε στόχους και τα ρωσικά ντιζελοηλεκτρικά υποβρύχια απειλή για τα αμερικανικά υποβρύχια πυρηνικής επίθεσης. Και όλ’ αυτά με ένα ελάχιστο κλάσμα των δαπανών των Αμερικανών φορολογουμένων για την «άμυνα». Και εδώ ο Μαρτιάνωφ δίνει πολλά και λεπτομερή παραδείγματα.
Το βιβλίο του Μαρτιάνωφ θα εκνευρίσει βαθύτατα, ακόμα και θα οργίσει εκείνους για τους οποίους η ναρκισσιστική κουλτούρα της αξιωματικής ανωτερότητας των ΗΠΑ έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητάς τους. Αλλά για οποιονδήποτε άλλον αυτό το βιβλίο πρέπει να γίνει ένα πολύτιμο απόκτημα, διότι εδώ διακυβεύεται το μέλλον ολόκληρου του πλανήτη μας: το ερώτημα δεν είναι αν η αμερικανική αυτοκρατορία καταρρέει, αλλά ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της κατάρρευσης για τον πλανήτη μας. Αυτή τη στιγμή, ο αμερικανικός στρατός έχει μετατραπεί σε μια «κούφια δύναμη» που, απλώς. δεν μπορεί να εκτελέσει την αποστολή του, ειδικά από τη στιγμή που αυτή η αποστολή είναι, όπως ορίζεται από τους Αμερικανούς πολιτικούς, ο έλεγχος ολόκληρου του πλανήτη. Υπάρχει μια τεράστια ασυμφωνία μεταξύ των αντιληπτών και των πραγματικών δυνατοτήτων του αμερικανικού στρατού και ο μόνος τρόπος για να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα είναι, φυσικά, τα πυρηνικά όπλα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου έχει τίτλο «Η απειλή ενός μαζικού αμερικάνικου στρατιωτικού εσφαλμένου υπολογισμού». Σε αυτό το κεφάλαιο, ο Μαρτιάνωφ κατονομάζει τον πραγματικό εχθρό τόσο του ρωσικού όσο και του αμερικανικού λαού – τις πολιτικές ελίτ των ΗΠΑ και, ιδιαίτερα, τους Νεοσυντηρητικούς: καταστρέφουν τις ΗΠΑ ως χώρα και θέτουν όλη την ανθρωπότητα σε κίνδυνο πυρηνικής εξόντωσης.
Η παραπάνω περίληψη δεν δικαιώνει το πραγματικά σημαντικό βιβλίο του Μαρτυάνωφ. Μπορώ μόνο να πω ότι θεωρώ αυτό το βιβλίο ως ένα απολύτως απαραίτητο διάβασμα για κάθε άτομο στις ΗΠΑ που αγαπά τη χώρα του και για κάθε άτομο που πιστεύει ότι οι πόλεμοι, ειδικά οι πυρηνικοί, πρέπει να αποφεύγονται με κάθε κόστος. Όπως και πολλοί άλλοι (σκέφτομαι τον Πωλ Γραίγκ Ρόμπερτς), ο Μαρτυάνωφ μας προειδοποιεί ότι «η ημέρα της κρίσης πλησιάζει» και ότι οι κίνδυνοι του πολέμου είναι πολύ πραγματικοί, ακόμα κι αν για τους περισσότερους από εμάς ένα τέτοιο γεγονός είναι επίσης αδιανόητο. Όσοι στις ΗΠΑ θεωρούν τους εαυτούς τους πατριώτες θα πρέπει να διαβάσουν αυτό το βιβλίο με ιδιαίτερη προσοχή, όχι μόνο επειδή εντοπίζει σωστά την κύρια απειλή για τις ΗΠΑ, αλλά και επειδή εξηγεί λεπτομερώς τις συνθήκες που οδήγησαν στη σημερινή κρίση. Το να κουνάμε (κυρίως κινεζικής κατασκευής) σημαίες των ΗΠΑ δεν είναι πλέον επιλογή, ούτε το να κοιτάμε αλλού και να προσποιούμαστε ότι τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν είναι πραγματικό. Το βιβλίο του Μαρτιάνωφ θα είναι επίσης ιδιαίτερα ενδιαφέρον για όσους υπηρετούν στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις και παρατηρούν από μέσα την τεράστια παρακμή της στρατιωτικής ισχύος των ΗΠΑ. Ποιος θα μπορούσε καλύτερα από έναν πρώην σοβιετικό αξιωματικό όχι μόνο να εξηγήσει αλλά και να κατανοήσει τους μηχανισμούς που κατέστησαν δυνατή μια τέτοια παρακμή;
ACTIVE VOLCANO / ΕΝΕΡΓΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ 