The October 7 Hamas assault on Israel
Του Scott Ritter*
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Θεμελής
* Ο Scott Ritter είναι πρώην αξιωματικός των υπηρεσιών πληροφοριών του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ, ο οποίος υπηρέτησε στην πρώην Σοβιετική Ένωση εφαρμόζοντας συνθήκες ελέγχου των όπλων· στον Περσικό Κόλπο, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Καταιγίδα της Ερήμου και στο Ιράκ, επιβλέποντας τον αφοπλισμό όπλων μαζικής καταστροφής. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι το Disarmament in the Time of Perestroika – Arms control and the end of the Soviet Union / Αφοπλισμός στην εποχή της Περεστρόϊκα – ο έλεγχος των όπλων και το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, εκδόσεις Clarity Press.
Υπάρχει μια κοινοτοπία που συχνά αναφέρω όταν συζητώ διάφορες αναλυτικές προσεγγίσεις για την αξιολόγηση μιας ευρείας ποικιλίας γεωπολιτικών προβλημάτων που ο Κόσμος αντιμετωπίζει σήμερα: Δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα εάν πρώτα δεν το ορίσεις σωστά. Η ουσία του επιχειρήματος είναι αρκετά απλή: οποιαδήποτε λύση που δεν έχει καμία σχέση με το πρόβλημα που αφορά, κυριολεκτικά δεν είναι λύση.
Το Ισραήλ έχει χαρακτηρίσει την επίθεση που η Χαμάς πραγματοποίησε σε διάφορες ισραηλινές στρατιωτικές βάσεις και στρατιωτικοποιημένους οικισμούς (κιμπούτς) που, στο σύνολό τους, αποτελούσαν σημαντικό μέρος του συστήματος φραγμού της Γάζας, σαν μια μαζική τρομοκρατική πράξη, παρομοιάζοντάς την με τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Το Ισραήλ στηρίζει αυτόν τον χαρακτηρισμό επικαλούμενο τον αριθμό των νεκρών (περίπου 1.200, μια αναθεώρηση προς τα κάτω, την οποία εξέδωσε το Ισραήλ αφού συνειδητοποίησε ότι 200 από τους νεκρούς ήταν Παλαιστίνιοι μαχητές) και περιγράφοντας λεπτομερώς μια ευρεία ποικιλία φρικαλεοτήτων που ισχυρίζεται ότι διαπράχθηκαν από τη Χαμάς, περιλαμβανομένων των μαζικών βιασμών, του αποκεφαλισμού παιδιών και τις ανελέητες δολοφονίες αόπλων Ισραηλινών πολιτών.
Το πρόβλημα με τους ισραηλινούς ισχυρισμούς συνίσταται στο ότι είναι α π ο δ ε δ ε ι γ μ έ ν α ψευδείς ή παραπλανητικοί. Σχεδόν το ένα τρίτο των ισραηλινών απωλειών ήταν στρατιωτικοί, ασφαλίτες και αστυνομικοί. Επιπλέον, αποδείχνεται ότι ο νούμερο ένα δολοφόνος των Ισραηλινών στις 7 Οκτωβρίου δ ε ν ήταν η Χαμάς ή άλλες παλαιστινιακές φατρίες, αλλά ο ίδιος ο ι σ ρ α η λ ι ν ό ς στρατός. Το βίντεο που κυκλοφόρησε πρόσφατα δείχνει ισραηλινά ελικόπτερα Απάτσι να πυροβολούν αδιακρίτως ισραηλινούς αμάχους που προσπαθούν να φύγουν από τη εκδήλωση Supernova Sukkot, η οποία πραγματοποιήθηκε στην έρημο, κοντά στο κιμπούτς Ρεϊμ, με τους πιλότους να μην μπορούν να διακρίνουν μεταξύ των αμάχων και των μαχητών της Χαμάς. Πολλά από τα οχήματα που η ισραηλινή κυβέρνηση έχει δείξει ως παράδειγμα δολιότητας της Χαμάς, καταστράφηκαν από τα ισραηλινά ελικόπτερα Απάτσι.
Επίσης, η ισραηλινή κυβέρνηση έχει δημοσιεύσει ευρέως αυτό που αποκαλεί «σφαγή του Ρεΐμ», αναφέροντας τον αριθμό των νεκρών, περίπου 112 αμάχων, και ισχυριζόμενη ότι δολοφονήθηκαν από τη Χαμάς. Ωστόσο, μαρτυρίες από ισραηλινούς πολίτες που σώθηκαν και στρατιωτικό προσωπικό που συμμετείχε στις μάχες αποδείχνουν ότι η συντριπτική πλειονότητα των νεκρών πέθανε από πυρά ισραηλινών στρατιωτών και τανκς που κατευθύνονταν σε κτίρια όπου οι πολίτες είτε κρύβονταν είτε κρατούνταν όμηροι από μαχητές της Χαμάς. Χρειάστηκαν δύο ημέρες στον ισραηλινό στρατό για να ανακαταλάβει το Ρεϊμ. Το πέτυχε μόνο αφού τα τανκς πυροβόλησαν εναντίον κατοικιών πολιτών, οι οποίες κατέρρευσαν πάνω στους ενοίκους, και συχνά έβαλε φωτιά σ΄ αυτές, με αποτέλεσμα τα πτώματα όσων βρίσκονταν μέσα να καούν. Η ισραηλινή κυβέρνηση δήλωσε ότι χρειάστηκε τις υπηρεσίες ιατροδικαστών αρχαιολόγων για να εντοπίσει ανθρώπινα λείψανα στο κιμπούτς, υπονοώντας ότι η Χαμάς είχε κάψει τις κατοικίες των ενοίκων. Αλλά το γεγονός είναι ότι ισραηλινά τανκς προκάλεσαν το συγκεκριμένο μακελειό.
Αυτό επαναλήφθηκε και σε άλλα κιμπούτς κατά μήκος του συστήματος φραγμού της Γάζας.
Η ισραηλινή κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα κιμπούτς σαν να είναι κοινόβια αμάχων αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, έχει δημοσιεύσει τον τρόπο με τον οποίο οι ένοπλες πολιτοφυλακές αρκετών κιμπούτς, προερχόμενες από τους λεγόμενους «άμαχους» κατοίκους, μπόρεσαν να κινητοποιηθούν εγκαίρως για ν’ αποκρούσουν με επιτυχία τους επιτιθέμενους της Χαμάς. Η πραγματικότητα είναι ότι η Χαμάς αντιμετώπισε τα κιμπούτς ως ένοπλα στρατόπεδα και ως τέτοια αποτέλεσαν στόχους της επίθεσής της για το απλό γεγονός ότι ήταν — ό λ α.
Επιπλέον, μέχρι το Ισραήλ να μεταφέρει πολλά τάγματα δυνάμεων των IDF (Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις) στη Δυτική Όχθη, κάθε κιμπούτς είχε ενισχυθεί από μια ομάδα περίπου 20 στρατιωτών, που είχαν καταγραφεί στα κιμπούτς. Δεδομένου ότι η Χαμάς είχε σχεδιάσει την επίθεση για πολύ περισσότερο από ένα χρόνο, έπρεπε να υποθέσει ότι αυτοί οι 20 στρατιώτες συνέχιζαν να βρίσκονται σε κάθε κιμπούτς και να ενεργήσει ανάλογα.
Η ισραηλινή κυβέρνηση αναγκάστηκε να π α ρ α ι τ η θ ε ί από τους ισχυρισμούς της ότι η Χαμάς αποκεφάλισε 40 παιδιά και δεν παρείχε καμία α ξ ι ό π ι σ τ η απόδειξη ότι η Χαμάς συμμετείχε στον βιασμό ή τη σεξουαλική επίθεση εναντίον μίας και μόνο ισραηλινής γυναίκας. Μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων περιγράφουν τους μαχητές της Χαμάς ως πειθαρχημένους, αποφασιστικούς και θανατηφόρους στην επίθεση και ωστόσο ευγενικούς στην αντιμετώπιση αμάχων αιχμαλώτων.
Τίθεται το ερώτημα γιατί η ισραηλινή κυβέρνηση έκανε τα πάντα για να κατασκευάσει ένα αφήγημα που σκοπεύει στην υποστήριξη του ψευδούς και παραπλανητικού χαρακτηρισμού της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου από τη Χαμάς στο σύστημα φραξίματος της Γάζας ως τρομοκρατικής ενέργειας.
Η απάντηση είναι τόσο ανησυχαστική όσο και σαφής: Διότι αυτό που συνέβη στις 7 Οκτωβρίου δ ε ν ήταν τρομοκρατική επίθεση, αλλά στρατιωτική επιδρομή. Η διαφορά μεταξύ των δύο όρων είναι ὀσο εκείνη της μέρας από τη νύχτα: χαρακτηρίζοντας τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου σαν τρομοκρατικές ενέργειες, το Ισραήλ μεταφέρει την ευθύνη για τις τεράστιες απώλειες που είχε μακριά από τις στρατιωτικές του υπηρεσίες, τις υπηρεσίες ασφαλείας και τις υπηρεσίες πληροφοριών του, στη Χαμάς. Αν το Ισραήλ αναγνώριζε ότι αυτό που έκανε η Χαμάς ήταν στην πραγματικότητα μια επιδρομή –μια στρατιωτική επιχείρηση-, τότε η επάρκεια των ισραηλινών στρατιωτικών υπηρεσιών, των υπηρεσιών ασφαλείας και των υπηρεσιών πληροφοριών θα αμφισβητούνταν, όπως και η πολιτική ηγεσία που είναι υπεύθυνη για την εποπτεία και την καθοδήγηση των επιχειρήσεών των.
Και αν είστε ο ισραηλινός πρωθυπουργός Μπένζιαμιν Νετανιάχου, αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θέλετε.
Ο Μπένζιαμιν Νετανιάχου παλεύει για την πολιτική του επιβίωση. Βρισκόταν ήδη αντιμέτωπος με μια κρίση, που ο ίδιος δημιούργησε, έχοντας προωθήσει νομοθεσία που ξαναέγραψε τον Βασικό Νόμο του Ισραήλ με τρόπο που έθετε την ισραηλινή δικαιοσύνη υπό τον έλεγχο της Κνέσετ (ισραηλινή βουλή), τερματίζοντας, ουσιαστικά, το καθεστώς της ως διακριτής και ισότιμης εξουσίας (αυτό είναι πάρα πολύ για το Ισραήλ, που αποτελεί τη «μεγαλύτερη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή»). Η πράξη αυτή έφερε το Ισραήλ στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου, με εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών να βγαίνουν στους δρόμους για να καταγγείλουν τον Νετανιάχου. Αυτό που κάνει τις ενέργειες του Νετανιάχου ακόμα πιο απεχθείς είναι ότι δεν αποτελούν παρά ένα γυμνό παιχνίδι εξουσίας που σκοπεύει να αποτρέψει το ισραηλινό δικαστικό σύστημα από το να τον δικάσει για αρκετές αξιόπιστες κατηγορίες διαφθοράς που, αν ο Νετανιάχου κριθεί ένοχος (κάτι που είναι πολύ πιθανό), θα τον κλείσουν στη φυλακή για πολλά χρόνια.
Ο Νετανιάχου είχε αυτοχαρακτηριστεί ως ο κορυφαίος υπερασπιστής του Ισραήλ, ειδικός στις απειλές που το Ισραήλ αντιμετωπίζει στο εξωτερικό και στο πώς ν’ ανταποκριθεί καλύτερα σε αυτές. Έχει υποστηρίξει ανοιχτά μια στρατιωτική αντιπαράθεση με το Ιράν, για το πυρηνικό του πρόγραμμα. Ο Νετανιάχου είναι, επίσης, υπέρμαχος του πολιτικού Σιωνισμού στην πιο ακραία εφαρμογή του κι έχει προωθήσει την επέκταση των ισραηλινών οικισμών στη Δυτική Όχθη, οι οποίοι χρησιμοποιούν τακτικές που εκτοπίζουν με τη βία τους Παλαιστινίους από τα σπίτια και τα χωριά τους, ως μέρος ενός συνολικού σχεδίου για τη δημιουργία ενός «μεγαλύτερου Ισραήλ». που θα καθρεφτίζει εκείνο των βιβλικών χρόνων.
Μέρος της στρατηγικής του Νετανιάχου για να επιτύχει το όνειρο ενός «μεγαλύτερου Ισραήλ» είναι να αποδυναμώσει τον παλαιστινιακό λαό και την κυβέρνησή του σε σημείο που να καταστούν ασήμαντοι, εμποδίζοντάς τους έτσι να επιτύχουν το όνειρό τους ν’ αποκτήσουν ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Για να διευκολύνει αυτή τη στρατηγική, ο Νετανιάχου, κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών, προώθησε την ανάπτυξη της Χαμάς ως πολιτική οργάνωση. Ο σκοπός αυτής της υποστήριξης είναι ευνόητος: προωθώντας τη Χαμάς, ο Νετανιάχου αποδυναμώνει την Παλαιστινιακή Αρχή, το κυβερνητικό όργανο του παλαιστινιακού λαού, με επικεφαλής τον πρόεδρό της Μαχμούντ Αμπάς.
Το σχέδιο του Νετανιάχου δούλευε. Τον Σεπτέμβριο του 2020 ο Νετανιάχου υπέγραψε τις Συμφωνίες Αβραάμ – μια σειρά διμερών συμφωνιών για τις οποίες μεσολάβησε η κυβέρνηση του τοτινού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και οι οποίες επιδίωκαν την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και αρκετών αραβικών κρατών του Κόλπου, εις β ά ρ ο ς ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού έθνους. Πριν από την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, το Ισραήλ βρισκόταν στο κατώφλι της εξομάλυνσης των σχέσεων και με τη Σαουδική Αραβία, μια πράξη που θα αποδειχνόταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης.
Ένας από τους κύριους λόγους για την πρόοδο του Ισραήλ προς αυτόν τον σκοπό ήταν η επιτυχία του στη δημιουργία πολιτικού χάσματος μεταξύ της Χαμάς και της Παλαιστινιακής Αρχής.
Στις 7 Οκτωβρίου, ωστόσο, αυτή η επιτυχία ξ ε π λ ύ θ η κ ε από τη νίκη που η Χαμάς πέτυχε επί των IDF. Ο ακριβής τρόπος με τον οποίο πραγματοποιήθηκε αυτή η νίκη είναι το θέμα για ένα άλλο κείμενο. Αλλά τα βασικά στοιχεία αυτής της νίκης είναι καλά εδραιωμένα.
Η Χαμάς εξουδετέρωσε αποτελεσματικά τις περίφημες υπηρεσίες πληροφοριών του Ισραήλ, τυφλώνοντάς τες μπροστά στην πιθανότητα μιας επίθεσης τέτοιου εύρους και κλίμακας.
Όταν συνέβη η επίθεση, η Χαμάς ήταν σε θέση να χτυπήσει με ακρίβεια τους ίδιους τους κόμβους επιτήρησης και επικοινωνίας στους οποίους βασιζόταν οι IDF, προκειμένου να κινητοποιήσουν μια απάντηση σε περίπτωση επίθεσης.
Η Χαμάς νίκησε τους Ισραηλινούς στρατιώτες που στάθμευαν κατά μήκος του τείχους σε μια μάχη σώμα με σώμα. Δύο τάγματα της ισραηλινής ταξιαρχίας Golani καταστράφηκαν, όπως και στοιχεία άλλων περίφημων μονάδων των IDF.
Η Χαμάς χτύπησε το αρχηγείο της ισραηλινής Μεραρχίας της Γάζας, τον τοπικό κόμβο πληροφοριών και άλλες σημαντικές εγκαταστάσεις διοίκησης και ελέγχου με βάναυση ακρίβεια, αυξάνοντας τον χρόνο αντίδρασης, που θα έπρεπε να είναι πέντε λεπτά, σε πολλές ώρες – χρόνο περισσότερο από αρκετόν για τη Χαμάς ώστε να πραγματοποιήσει έναν από τους πρωταρχικούς της στόχους: την αρπαγή ομήρων. Αυτό το έκανε με εξαιρετική επιδεξιότητα, επιστρέφοντας στη Γάζα με περισσότερους από 230 Ισραηλινούς στρατιώτες και πολίτες.
Το Σώμα Πεζοναυτών ορίζει την επιδρομή ως «μια επιχείρηση, συνήθως μικρής κλίμακας, που περιλαμβάνει μια ταχεία διείσδυση σε εχθρικό έδαφος για την εξασφάλιση πληροφοριών, τη σύγχυση του εχθρού ή την καταστροφή των εγκαταστάσεών του. Τελειώνει με προγραμματισμένη αποχώρηση μετά την ολοκλήρωση της αποστολής που της έχει ανατεθεί.»
Αυτό ακριβώς έκανε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου.
Ποιοι ήταν οι στόχοι αυτής της επιδρομής; Σύμφωνα με τη Χαμάς, ο σκοπός πίσω από την επιδρομή της 7ης Οκτωβρίου ήταν τριπλός:
Πρώτον, να επαναβεβαιώσει το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού σε μια πατρίδα που δεν ορίζεται από τις Συμφωνίες Αβραάμ.
Δεύτερον, να ελευθερώσει τους περισσοτέρους από 10.000 Παλαιστινίους που κρατούνται αιχμάλωτοι στο Ισραήλ – οι περισσότεροι χωρίς να τους έχει απαγγελθεί κατηγορία για έγκλημα.
Τρίτον, να επιστρέψει την ιερότητα του τεμένους Αλ Άκσα στην Ιερουσαλήμ, του τρίτου ιερότερου τόπου του Ισλάμ, το οποίο είχε βεβηλωθεί επανειλημμένα από τις ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας, τα τελευταία χρόνια.
Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, η επιδρομή της 7ης Οκτωβρίου έπρεπε να δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες για τη νίκη. Αυτό επιτεύχθηκε ταπεινώνοντας το Ισραήλ τόσο ώστε να προκληθεί ένα προβλέψιμο αποτέλεσμα: η εφαρμογή του δόγματος Dahiya / Νταχίγια, της συλλογικής, δηλαδὴ, τιμωρίας του άμαχου πληθυσμού της Γάζας σε συνδυασμό με μια επίγεια επίθεση στη Γάζα που θα παρέσυρε τις IDF σε μιαν ενέδρα της Χαμάς.
Η σύλληψη ομήρων είχε ως στόχο να παράσχει στη Χαμάς διαπραγματευτικό μοχλό πίεσης για την απελευθέρωση των 10.000 κρατουμένων από το Ισραήλ.
Οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί και η εισβολή στη Γάζα έχουν οδηγήσει σε διεθνή απέχθεια κατά του Ισραήλ, καθώς ο κόσμος αναδιπλώνεται από την ανθρωπιστική καταστροφή που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του. Οι δρόμοι των μεγάλων πόλεων σε όλο τον κόσμο είναι γεμάτοι από οργισμένους διαδηλωτές που διαδηλώνουν για λογαριασμό του παλαιστινιακού λαού – και της παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δηλώνουν τώρα ότι η λύση των δύο κρατών -κάτι το οποίο είχαν σχεδιαστεί να αποτρέψουν οι Συμφωνίες Αβραάμ– είναι πλέον ο μόνος δρόμος για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα το έλεγαν ποτέ αυτό στις 6 Οκτωβρίου.
Το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες υιοέθεσαν αυτή τη στάση οφείλεται στην επιδρομή της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου.
Το Ισραήλ βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλους για μια πιθανή ανταλλαγή αιχμαλώτων, η οποία περιλαμβάνει τους ομήρους της Χαμάς και ορισμένες κατηγορίες πολιτικών κρατουμένων —γυναικών και παιδιών—, που κρατούνται από το Ισραήλ (ναι, καλά διαβάσατε — παιδιά. Και τώρα ξέρετε τη σοφία της απόφασης της Χαμάς να κρατήσει ομήρους παιδιά του Ισραήλ.)
Μια τέτοια πιθανότητα δεν θα πραγματωνόταν ποτέ, αν δεν γινόταν η επιδρομή της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου.
Και στη Σαουδική Αραβία, η μεγαλύτερη συγκέντρωση ισλαμικών εθνών στη σύγχρονη ιστορία έχει πραγματωθεί για να συζητήσει την κρίση της Γάζας. Ένα από τα κορυφαία θέματα της ημερήσιας διάταξης είναι το θέμα του τζαμιού Αλ Άκσα και ο τερματισμός της βεβήλωσής του από το Ισραήλ.
Αυτή ήταν μια συζήτηση που δεν θα γινόταν ποτέ αν δεν γινόταν η επιδρομή της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου.
Είναι αυτονόητο ότι η επιδρομή της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου εξαπέλυσε μια θύελλα βάναυσης αντεκδίκησης με τη μορφή βομβών, οβίδων και σφαιρών στον άμαχο πληθυσμό της Γάζας. Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι, για σχεδόν οκτώ δεκαετίες, στερήθηκαν μια δική τους πατρίδα από τους Ισραηλινούς, οι οποίοι έδιωξαν βίαια τους Παλαιστινίους από τη γη που σήμερα ονομάζεται Ισραήλ, σε μια από τις μεγαλύτερες πράξεις εθνοκάθαρσης στη σύγχρονη ιστορία – τη Νάκμπα, ή καταστροφή, του 1948.
Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν υποστεί ανείπωτες στερήσεις από τους Ισραηλινούς κατακτητές τους, ενώ περιμένουν τη στιγμή που θα δουν το όνειρό τους για μια παλαιστινιακή πατρίδα να γίνεται πραγματικότητα. Γνωρίζουν ότι μια παλαιστινιακή πατρίδα δεν μπορεί να πραγματωθεί όσο το Ισραήλ κυβερνάται από εκείνους που ασπάζονται την ιδέα του Μεγάλου (Eretz) Ισραήλ και ότι ο μόνος τρόπος για να απομακρυνθούν αυτοί οι άνθρωποι είναι να ηττηθούν πολιτικά, και ο μόνος τρόπος για να προκληθεί η πολιτική τους ήττα είναι να ηττηθούν στρατιωτικά.
Η Χαμάς το πετυχαίνει αυτό.
Αλλά υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσει – ένα βαρύ τίμημα. Οι Γάλλοι έχασαν 20.000 αμάχους, που σκοτώθηκαν για να πετύχουν την απελευθέρωση της Νορμανδίας, το καλοκαίρι του 1944.
Μέχρι στιγμής, 12.000 άμαχοι Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν στην προσπάθεια της Χαμάς να νικήσει στρατιωτικά τους Ισραηλινούς κατακτητές τους.
Αυτό το τίμημα θα αυξηθεί περισσότερο τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες.
Αλλά είναι ένα τίμημα που πρέπει να πληρωθεί αν πρόκειται να υπάρξει οποιαδήποτε πιθανότητα για μια παλαιστινιακή πατρίδα.
Η θυσία του παλαιστινιακού λαού ανάγκασε τον αραβικό και ισλαμικό κόσμο που, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχει μείνει βουβός για τους εξευτελισμούς που επιτελεί το Ισραήλ εναντίον του παλαιστινιακού λαού, να δράσει· που δεν είχαν κάνει τίποτα όσο το Παλαιστινιακό Ζήτημα συζητιόταν υποθετικά στις Συμφωνίες του Αβραάμ.
Μόνο εξαιτίας των δεινών του παλαιστινιακού λαού δίνει κανείς σήμερα προσοχή στην υπόθεση της παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης.
Ή την ευημερία των Παλαιστινίων κρατουμένων που κρατούνται από το Ισραήλ.
Ή την ιερότητα του τζαμιού Αλ Άκσα.
Όλοι αυτοί ήταν διακηρυγμένοι στόχοι της Χαμάς για την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου.
Και όλοι οι στόχοι της επιτυγχάνονται αυτή τη στιγμή που μιλάμε.
Μόνο λόγω των ενεργειών της Χαμάς και των θυσιών του παλαιστινιακού λαού.
Πράγμα που καθιστά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου στο Ισραήλ από τη Χαμάς την πιο ε π ι τ υ χ η μ έ ν η στρατιωτική επιδρομή αυτού του αιώνα.
Προηγούμενο κείμενο -δοκίμιο του Scott Ritter σ’ αυτό το ιστολόγιο:
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΠΟΤΕ
ACTIVE VOLCANO / ΕΝΕΡΓΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ 